Luuk van der Jagt
Zoals beloofd hierbij mijn raceverslag van SwissPeaks 360. Een avontuur van 360 kilometer en 26610 hoogtemeters door de Zwitsers bergen. Ik heb geprobeerd het zo goed mogelijk onder woorden te brengen, ook al viel dat niet altijd mee.
Even terug naar vorig jaar
In 2021 finishte ik SwissAlps 160km in een tijd van 30:59:16, dat was goed voor een 6e plek. Mijn eerste 100 miler in bergachtig terrein, niet te vergelijken met eerder gelopen 100 miler wedstrijden in de Belgische Ardennen waarbij ik er circa 21 uur over deed.
Onderweg naar Nederland was ik niet zo euforische als bij andere gelopen afstanden. Ik voelde mij verslagen door de bergen, het was zo zwaar. Ik zat er doorheen! Was dit nou het punt waar ik al tijden naar opzoek was? Was dit nou de grens van mijn mentale en fysieke belastbaarheid? Is dit het eind van mijn zoektocht?
Een paar maanden later besefte ik mij dat dit helemaal niet mijn grens was en zeker niet het einde. Ik bedoel als je 6e weet te worden? Ging het dan wel zo slecht als ik dacht? Die gedachten bleven rondzwerven in mijn hoofd. Het werd tijd voor een nieuw avontuur, een avontuur wat mijn vraagstuk kan beantwoorden. Heb ik mijn grens al bereikt ja of nee?
De meeste mensen zullen denken, loop dan nog een 160km in bergachtig terrein of doe een 200 km wedstrijd. Maar nee, zo impulsief als ik ben schreef ik mij in voor een wedstrijd van 360km en 26610 hoogtemeters. En toen..
De voorbereidingen
Nadat ik mij had ingeschreven voor SwissPeaks360 begon ik een crew samen te stellen. Zoals bij eerder gelopen ultra wedstrijden ben ik erachter gekomen dat het ten eerste heel leuk is om het met elkaar te doen en ten tweede dat het lopen met een crew het verschil kan maken in een wedstrijd.
Maar toen.. Pff, waar moet ik beginnen. Zoals ik hierboven al vertelde had ik nog nooit meer dan 160K gelopen dus laat staan 360K. Ik had zoveel vragen waarvan ik zelf al wist dat ik die antwoorden alleen ging vinden als ik de race zelf zou gaan ervaren. Maarja, hoe kan ik dan een goed raceplan maken…
Dus ontstond het idee om eerst race data van voorgaande jaren te analyseren. Tijden, tempo’s etc. en dit allemaal te verwerken in een Excel.
Deze data vergeleken we met eerder gelopen wedstijden van mij, een goed voorbeeld was bijvoorbeeld SwissAlps 160k met 10000 hoogtemeters.
Een crew en een raceplan zijn natuurlijk niet de enige voorbereidingen geweest. Maanden lang kilometers maken, verschillende sub wedstrijden gelopen, voeding, sportschool, heel veel gesprekken met mijn trainer Jeroen, raceverslagen van anderen lezen en kijken en ga zo maar door.. Het waren intensieve maanden naast de geboorte van Bodhi, een druk werkleven en je sociale leven. Het is ondertussen niet alleen maar mijn leven wat in het teken staat van hardlopen, maar het is een deel van ons leven geworden en dat maakt het ook zo leuk.
Het begin van mijn avontuur
Het is dinsdagochtend 22 augustus 2022. Samen met mijn maatje Frank rijden we met de Blue Van (lees: zelfbouw camper) richting Zwitserland. We gaan alvast een paar dagen eerder zodat we alvast kunnen acclimatiseren. Jess en Bodhi komen later met het vliegtuig en Robin met de auto.
Start in Oberwald – Zondag 28 augustus 12:00 uur
Hoe gek het ook klinkt, bij de start was ik totaal niet zenuwachting, maar erg gefocust en klaar voor de antwoorden op mijn vraagstukken. Wellicht kwam het ook omdat we alles haarfijn hadden uitgewerkt en ik mijzelf ook top voelde. Dit is waar we al die tijd naar toe hebben gewerkt, vandaag is het zover!
Pang het startschot! Ik zet mijn eerste stappen voorwaarts. Het avontuur gaat nu echt beginnen. Ik wens Casper de Vries (enige landgenoot) succes en probeer in mijn ritme te komen.
Eerste grote verzorgingspost ‘Reckingen’
Het eerste echte moment dat ik mijn crew zie voor een refill van mijn voeding en drinken. Het voelt allemaal wat onwennig aan, zowel voor mij als loper, maar ik denk ook voor mijn crew. Onwennig in de zin van, we hebben het raceplan zo vaak besproken met elkaar en nu is het dan werkelijkheid. Doen we het wel allemaal volgens plan?
Ik ga als een machine door de verzorgingspost en na drie minuten begin ik aan mijn klim omhoog. Een klim die ik meerdere keren heb gedaan, de laatste keer was tijdens SwissAlps 160K. Maar ook een deel van de route waar ik slechte herinneringen aan heb. Boven bij Chummefurgge heb ik weleens mot gehad met een guardian dog. Dit jaar heb ik ze gelukkig niet gezien en ben ik de klim zonder kleerscheuren doorgekomen.
Lifebase ‘Fiesch’
De eerste lifebase van de wedstrijd op circa 50K. Gedurende de race heb je 36 verzorgingsposten waarvan 6 lifebases. Op deze lifebases kun je slapen, douche etc. en je followersbag arriveert hier. Dit is een persoonlijke tas waarin je allerlei geneuzel hebt zitten zoals een slaapzak, stijgijzers, kleding en voeding, maar ook de verplichte weather kit’s. Dat zijn benodigdheden voor extreme hitte, kou en regen.
Een ding is zeker, ik ga te snel en omdat ik te snel ga, wil/ kan ik niet eten. Ik neem een kop soep, omdat dat lekker snel naar binnen gaat en dan kan ik ook weer snel door. Maar achteraf had ik beter een goed bord lasagne kunnen eten, want dat had mij meer energie gegeven voor de nacht. Maar toch gingen de gelletjes hier nog goed. Op dit moment lig ik 5e in de race en ben ik 7:17 uur onderweg. Donders goed weet ik, dit zegt niks, de wedstrijd begint immers pas bij de laatste kilometers.
Ik drink mijn cola op, geef Bodhi een kus en ik ben klaar voor de eerste nacht. Klimmend naar de Saflischpass 2561m zie ik onweer flitsen. Ik ben een klein beetje ongerust, want ja, onweer in de bergen is niet heel relax. Snel realiseer ik mij dat het aardig ver weg is. Het geeft eigenlijk wel een magisch gevoel, alleen hobbelen in het donker, af en toe een lichtflits, wetend dat dit het decor wordt voor de komende dagen.
Ochtend in Zwitserland
Dit keer geen warme broodjes, croissantje en vers fruit. Nee voor de verandering weer een Maurten drinkmix en/of gel die we aftoppen met een BCAA-drinkmix, mmm heerlijk. Thanks @dietistmyrtherebattu. Ook Myrthe maakte deel uit van de crew. 2 jaar geleden heb ik bij Myrthe aangeklopt voor advies betreft voeding. Voeding in het algemeen, maar ook wedstrijd specifiek. Mijn trainingsvolume nam de afgelopen jaren flink toe, maar in mijn dagelijkse voeding veranderde er niks. Mijn level van energie nam af en ik begon gewicht te verliezen. Dus het werd tijd om ook advies in te winnen betreft voeding.
‘Juiste voeding is essentieel en de sleutel tot succes.’
Dus een ding was zeker, ik wilde dat Myrthe deel uitmaakte van de crew en het voedingsplan op zich nam. Een uitdaging omdat er zoveel verschillende factoren waren waarmee ze rekening moest houden. Chapeau!
Om 6:34 kom ik in Eisten aan en zit ik ondertussen op 103 km. Frank en Robin zitten al op mij te wachten. Ik probeer even wat te slapen, maar merk daarna gelijk dat dit eigenlijk zonde van mijn tijd is geweest. De jongens hebben ondertussen mijn vest weer gevuld met eten en drinken en ik ga weer snel verder, wetende dat ik de jongens over 10 kilometer weer zie. Na die 10 kilometer had ik weer een snelle refill, een koffie, een kus van Jess en Bodhi en had ik weer energie voor de dag. Het was erg warm, dus als ik stromend water tegenkwam, deed ik vaak even mijn pet eronder. Lekker verfrissend.
Bluomatt, een verzorgingspost in een klein dorpje in het dal
Hier leerde ik er DE Japanner kennen, een grappige vent die om alles moest lachen, maar uiteindelijk de wedstrijd heel tactisch en sterk heeft gespeeld (uiteindelijk werd hij 2de). Hier heb ik mijn eerste raclette gegeten. Iets wat je op voorhand denkt, gatver dit ga ik echt niet eten, maar daar smaakte dit erg goed. De Japanner had eigenlijk geen trek in raclette, maar ik zei dat het lekker was en ja hoor, daar ging die. Toch ook maar raclette gegeten en het smaakte hem goed. Weer eens wat anders dan de instant noodles. Ik heb even goed mijn tijd genomen, goed gegeten, verhalen gedeeld met mijn crew en eigenlijk best wel veel gelachen. Ik voelde mij goed!
Hoe langer de wedstrijd duurt, hoe steeds meer je ‘aan’ staat. Hoe vermoeider je wordt, hoe meer je zintuigen gaan werken, hoe meer je bewust wordt van alles wat er om je heen gebeurt. En daar put je gewoon je kracht uit. Dit is waarvoor je het doet!
Help.. waar vind ik hier het wc papier?
Die tweede nacht had ik het zwaar. Het leek in de avond een vlak stuk, maar ik kon mijn tempo niet volhouden. Maar eigenlijk moest ik ook gewoon heel nodig naar de wc voor een grote boodschap. Uiteindelijk heb ik een toilet gevonden, (lees, een grote boom met uitzicht over het dal, met een kapstok voor mijn racevest), oh oh, wat lucht dit op! Ondanks dat mijn hele handen onder het hars zaten. Maar toen.. waar kan ik het wc papier vinden hier? Hier had ik nog even geen rekening mee gehouden in het raceplan. Dan maar mijn buff gebruiken. Je kan ook niet alles perfect hebben voorbereid. Dit maakt ook wel het avontuur.
Die nacht was er weer een zware klim (van 1601 m klimmen naar 2973 m en weer dalen naar 1370 m). Doordat ik op zo een grote hoogte zat, at ik heel weinig, dus mijn energie was laag. Die nacht duurde eindeloos. Mijn crew vertelde mij om 5 uur in de ochtend, toen ik ondertussen op 178 km zat, dat ik echt meer gelletjes moet eten en meer vast voedsel van de posten moet eten (oftewel.. aan mijn voedingsplan houden), anders gaat het niet werken. Over 18 km is er weer een grote lifebase. De crew had mij daar om half 9 ‘s ochtends al verwacht, maar om 5 voor 11 kwam ik dan eindelijk aan. Een loper voor mij had aan mijn crew verteld dat hij zich een beetje zorgen maakte om mij, omdat ik zwalkend de berg af kwam. Oftewel, ik moest echt even mijn tijd pakken om te slapen. Ook niet zo gek na 47 uur rennen (195 km) waar ik er nog maar 3 uurtjes van hebt geslapen. Tijd om eerst even goed te eten en daarna 3 uurtjes slaap te pakken. Ik voel mij als herboren. Bij deze post kwam ik er ook wel achter dat het zeker wel loont om wat langer je rust te pakken, zodat daarna mijn gemiddelde snelheid hoger ligt. Zoveel rust stond eigenlijk niet in het raceplan, maar dit leer je door te ervaren.
Eindelijk over de 200 kilometer!
Na Grande Dixence (lifebase) kwam er een heel technisch stuk, blij dat ik dit stuk nog in het licht heb kunnen doen. Een hoop klimmen en klauteren, waarna een flinke afdaling is naar Le Plampro. Maar hé, ik ben de 200 kilometer voorbij. Mijn verste afstand ooit! Geeft toch wel een euforisch gevoel. Maar ondanks dat gevoel weet ik ook dat tussen de 200 en 300 kilometer het zwaarste stuk gaat zijn. Niet te veel mee bezig zijn, maar alleen kijken naar hoeveel kilometer het is tot de volgende post. Zo simpel is het eigenlijk. Rennen tot de volgende post, blijven bewegen, eten en drinken en af en toe wat slapen.
Nacht nummer 3 gaat in
Ik ontmoet mijn crew bij Le plampro op 216 km. Het gaat al steeds meer een routine worden. We zijn steeds beter op elkaar ingespeeld. Ik realiseer mij heel goed wat ik vraag van mijn crew. Ik kom af en toe als een natte vaatdoek binnen, maar fijn om even een bekend gezicht te zien, even bij te kletsen hoe het allemaal gaat, maar ook even te vragen hoe de crew zich vermaakt. Respect voor de lopers die het zonder crew doen. Ah fijn, we gaan de nacht in. Ik kijk steeds meer tegen de nachten op. Het is gewoon zo een verschil tussen dag en nacht. De nachten zijn gewoon veel zwaarder, tempo gaat vaak omlaag en de kilometers gaan traag. Ondanks dat ik trots op mijn team ben, hadden ze mij wel even mogen vertellen dat het deze nacht zou gaan regenen. Ik was nog geen 10 minuten onderweg en het kwam met bakken uit de hemel. (De crew voelde zich ook heel erg schuldig in de auto onderweg naar de volgende post…) Glibberend en glijdend waande ik een weg naar boven.
Je leest vaak verhalen over wat extreme vermoeidheid met je kan doen. Ik dacht altijd, dat zal wel meevallen. Maar nu merk ik goed dat pijn mee te leven is, maar die vermoeidheid, dat is eigenlijk de ergste pijn. Daar kan ik helemaal niets mee. Elke 2 minuten moet ik even mijn ogen dicht doen. Ik begin een lopende zombie te worden, die zichzelf soms een beetje verliest in de vermoeidheid. Ik hoor de hele tijd geroezemoes achter mij. Maar zodra ik mijn teen voor de zoveelste keer weer hard stoot, ben ik weer terug in het hier en nu. Deze nacht lijkt eeuwig te duren. Ik ben niet voorruit te branden. Ik geef mijzelf de hele tijd de opdracht om 400 meter te lopen en dan weer even mijn ogen dicht te doen.
Achteraf hoorde ik dat de race voor mij en achter mij is stilgelegd vanwege het weer. Ik liep precies tussen de ergste buien door.
Ik wil maar 1 ding..
De volgende ochtend om half 7 zie ik mijn crew weer. Ik vertel hun over de rampzalige nacht en wil maar 1 ding.. even liggen. Officieel is dit geen lifebase waar je kan slapen, maar gelukkig zijn hier wel een paar bedjes waar ik even mijn ogen dicht kan doen. Het is bijzonder dat ik eigenlijk binnen 1 minuut al in een diepe slaap lig en zelf na een bepaalde tijd (tussen 2 en 3 uur slaap) weer wakker wordt. Deze keer werd ik na 2 uur en 10 minuten wakker. Ik sta gelijk weer ‘aan’, ga weer eten en bedenk mij dat dit avontuur nog niet klaar is. We blijven bewegen! Ondanks alle pijn aan mijn voeten en de helse nachten, heb ik nog geen moment gedacht aan stoppen.
Die middag heeft mijn crew al mijn shirts en sokken gewassen, want die hadden ondertussen een ondragelijke geur gekregen. Ik probeer elke dag en nacht een schoon shirt en schone sokken aan te doen. Daar heb je geen zin in, maar als die eenmaal aan is, is het heerlijk. Om kwart over 3 ‘s middags zie ik mijn crew weer. Pfff, wat was dit weer een zware klim in de brandende zon (van 900 meter naar 2665 m en weer dalen naar 1329 meter). Ondertussen heb ik 258 kilometer gelopen, ben ik ruim 3 dagen onderweg en heb ik de 18de plek op het klassement. Niet gek voor een lowlander.
Ik ben helemaal in mijn element
Tijdens het bijkletsen met mijn crew eet ik instand noodles en drink ik mijn vertrouwde eiwitten shake op en uiteraard mijn halve liter Radler 0.0. Nog een paar stukjes chocola, iedereen een kus en ik verdwijn voor weer een paar uur de bergen in. Heerlijk! Ik ben helemaal in mijn element.
Die avond op de grote lifebase ‘Finhaut’ heb ik weer mijn rust gepakt en even een douche, want ik ga ondertussen kapot van mijn eigen geur. Wat een luxe, het lijkt bijna wel vakantie. Na deze lifebase zie ik mijn crew een hele lange tijd niet. De planning is dat ik hun pas na 11 uur zou zien. Mijn racevest zit propvol met voeding, mijn voeten zijn door Robin ingetapet, (want die hebben de nodige blaren gekregen en de (zenuw)pijn begint toch wel aardig mee te spelen) en zo ga ik de vierde nacht in.
Owjee, horloge stuk..
Het is 14,8 kilometer tot de volgende post. Dit is weer een zware en heftige nacht, want over die 14,8 kilometer heb ik 7 uur gedaan. Kan je nagaan. Mijn horloge is er ondertussen mee opgehouden. Hij geeft ineens een storing en wat ik ook probeer, ik krijg hem niet meer aan de praat. Helemaal ruk, want hierdoor heb ik totaal niet door hoe laat het is, op hoeveel kilometer ik zit en hoeveel kilometer het nog is tot de volgende post. Nu heb ik dus ook geen idee hoe en wanneer ik mijn volgende voeding moet nemen. Maar goed, dit hoort er nu ook bij en maakt het nog meer een avontuur. Midden in de nacht kwam ik aan bij een waanzinnige post (staat er in de boekjes), maar ik zie geen hand voor ogen. Wat ik wel zie is dat er een paar mensen buiten de post staan met een hoofdlampje. Wel gek, want bij deze post mag er geen crew zijn, waarom staan er dan zoveel mensen buiten? Naarmate ik dichter bij de post kwam, hoor ik ineens mijn naam. Verdomd, het lijkt wel mijn vriend Rob te zijn. Nu ben ik het spoor helemaal bijster. Hallucineer ik nou? Maar nee, hij is speciaal naar Zwitserland gevlogen, een auto gehuurd om vervolgens midden in de nacht een flink stuk gelopen in zijn korte broek en een steen in zijn hand om naar deze post te komen en mij aan het moedigen. Wat een held! Hij hield zich netjes aan de regels om mij bij deze post niet te helpen, maar alleen wat lieve woorden toe te spreken (niet elke post is namelijk toegestaan voor crew). Owja, die steen die hij had meegenomen.. Je weet maar nooit wat of wie je in het donker tegenkomt.. Haha! Wat geeft mij dit veel energie! Ik verplicht mijzelf om waanzinnig mijn best te doen. Als hij speciaal voor mij hierheen komt, dan wil ik er alles aan doen om dit avontuur tot een succes te maken.
Sneller dan verwacht, kwam ik om half 10 als een raket naar beneden. Klopt ook wel, want ik had net Rob gezien en in mijn oren had ik Rammstein opgezet. Voor het eerst voelde ik die nacht mijn emoties opkomen. Al die lieve mensen om mij heen, dit waanzinnige avontuur waar ik al lange tijd naar uitkeek en wetende dat ik hoe dan ook die finish zou gaan halen. Niemand houdt mij meer tegen. Ah fijn, ik sjees de berg af, zie in de verte de Blue Van al staan en naarmate ik dichterbij kom, zie ik mijn crew weer staan. Dit keer had Bodhi een spandoek in haar hand met ‘hup papa’. Prachtig! Dit wil toch iedere vader. Op de verzorgingspost pak ik mijn Suunto reserve horloge zodat ik tenminste weet hoe laat het is en hoeveel km ik afleg. Later hoor ik van Casper dat hij hetzelfde probleem had met zijn Garmin Fenix 6X, heel vreemd.
Dit hele avontuur heeft een golvende beweging, want hoe goed ik mij nu voelde, hoe slecht het daarvoor ging bij een vorige etappe. De brandende zon zuigt al mijn energie weer uit mijn lichaam. Mijn benen voelen als pap en mijn voeten doen kapot zeer. Blaren prima, maar die soort van zenuwpijn, grr.
Leuk om te weten is dat Daniel een superhandig excel bestand heeft gemaakt waarin de crew mijn doorkomst tijden invult en aan de hand van tempo, stijging percentage etc. wordt mijn volgende doorkomst tijd berekend. Zo weet de crew hoe laat ze bij de volgende verzorgingspost moeten zijn, hoeveel ik afwijk van het raceplan en wat ze mij moeten meegeven qua voeding.
De laatste 24 uur
Ik heb geleerd dat je die laatste uurtjes niet moet onderschatten. Tijdens mijn vorige 160 kilometer race hoor ik het mijzelf nog steeds zeggen tegen Jess “O, nog maar 42 kilometer, dat is een trainingsloopje.” Dus niet! En zeker niet in bergen en zeker ook niet als je al meer dan 24 uur in touw bent.
Ik kom aan bij de laatste lifebase ‘Morgins’. Mijn rechtervoet wil echt niet meer, vreselijke pijn aan de onderkant van mijn voet en voornamelijk bij het afdalen. Ik doe gelijk mijn schoenen en sokken uit. Vraag aan Robin of hij nog een idee heeft. Maar nee voor nu moet ik ze gewoon weer hooghouden, coldpacks erop en hopen dat ze weer slinken. Iets wat we de laatste verzorgingsposten telkens herhaalden en wat ook lijkt te werken. Dit zorgt er gelukkig voor dat ik weer een aantal uur kan hobbelen met minder pijn. En ja, ik heb geleerd dat ik bij de volgende ultra bredere schoenen nodig heb die zeker 3 maten groter zijn, want je voeten zwellen gewoon heel erg op. Nu ik dit verhaal aan het schrijven ben zie ik nog steeds de schade. De nagel die er vandeweek eindelijk is afvallen. Mooie herinneringen! Wat mij betreft blijft deze nagel weg, het is altijd gezeur.
Het is nu 15:27 en bespreek het vervolg van mijn avontuur. Ik kan nu met verstand op nul doorknallen, maar dan kom ik midden in de nacht over de finish (lees; als alles goed gaat). Of ik kan nu weer 2 á 3 uur slaap pakken en dan finish ik in daglicht. Ik kies voor de tweede optie aangezien ik helemaal niet meer bezig ben met het klassement of binnen welke tijd ik de wedstrijd wil uitlopen. Het lijkt mij prachtig om in het ochtendlicht over de laatste col te komen en dan het meer van Geneve te zien, want dat is waar uiteindelijk de finish is.
En ja dit was een verstandig besluit, want het laatste deel van de race liep niet zoals gepland. Later meer…
Op de lifebase in Morgins zien we ook de vrouw die uiteindelijk tweede vrouw wordt. Ze kamt met heftige hallucinaties en durft alleen de race niet meer te vervolgen. Afgelopen nacht zag ze in de bomen alleen maar opgehangen lijken hangen. Grr lekkere hallucinatie, dan vielen de stemmen die ik hoorde nog wel mee. Ik word wakker na 2 uur slaap en gelukkig zijn mijn voeten weer wat geslonken en met drie man krijgen we mijn schoenen weer aan. Ik eet nog wat, drink wat Radler en als een houten klaas loop ik naar buiten om dit avontuur af te ronden.
Al snel zie ik twee andere lopers, Volkert en Mathieu en probeer mij aan hen op te trekken, echter gaan ze te snel. Volkert en Mathieu zijn twee ervaren ultra lopers. Met Mathieu heb ik verschillende etappes gelopen, soms 1km en soms een paar km. Je komt elkaar telkens wel weer tegen hoewel het soms een dag kan duur. We praten niet veel, vanwege de taalbarrière, maar gezichtsuitdrukkingen zeggen genoeg. Wat hij mij in het gebrekkig Engels wel vertelde is dat dit zijn vakantie was en al de 7e keer dat hij meedeed met SwissPeaks360. Wat een gek, respect. Voor Volkert heb ik ook respect, kijkend naar zijn arm kreeg ik het idee dat hij een heftig festival seizoen had gehad, maar niets is minder waar. Het waren bandjes van 200 kilometer plus wedstrijden en 1 week na Swisspeaks360 zou hij TOR450 gaan lopen. Wat hij ook gehaald heeft. Inspirerende mannen voor deze Noob.
Haastige spoed is zelden goed!
Het wordt weer donker, en sneller dan verwacht kom ik aan in Conches 1689m. Tot mijn verbazing zijn Frank en Robin hier. Het lag op de route voor ze. Ik zeg tegen de mannen dat ik snel weer doorga, alleen even een sanitaire stop. Achteraf gezien kan je dat ‘snel’ wel weglaten, oei wat zat dat toilet in een veel te warme hut lekker en neem mijn tijd. Haastige spoed is zelden goed! En zeker nu ik op 322km zit.
Het blijft altijd lastig om in een warme, gezellige hut weer naar buiten te trede wetende dat je weer een aantal uur in het donker alleen moet gaan ploeteren.
Ik onderschat het laatste stuk, een etappe van 12K, met een klim naar Tour de Don 1998m en dan een afdaling naar Chalet de Blancsex (verzorgingspost). Een sadistisch stuk door het bos, geen vergezichten, maar alleen maar bomen, bomen en bomen. De vermoeidheid neemt weer toe en begin mijzelf weer te verliezen, ik loop meerdere keren fout en ga weer een aantal keer onderuit. Pff, en die klote rechtervoet. Ik kan de pijn niet meer negeren, dit gaat een lange nacht worden…
Eindelijk zie ik iets van licht en rookpluimen, zal dit dan Chalet de Blancsex zijn? Ik hoop het, ik ben kapot en voel mij leeg. Al enige tijd heb ik mij niet aan Myrthe haar voedingsschema gehouden. Eigenwijs, ik weet het. Het is de vermoeidheid. Gelukkig, het is de volgende verzorgingspost. Ik doe de deur open en plof neer op de grond. Ik kijk om mij heen en kom tot de conclusie dat ik niet de enige ben die kapot is. Veel lopers liggen te slapen, in de meest ongemakkelijke poses.
Ik eet twee bakken instant noodles soep, drink wat koffie en masseer mijn rechtervoet en vraag mijzelf af hoe ik verder moet met een rechtervoet die niet meer wil?
Ik kom strompelend, oververmoeid en met tranen in mijn ogen aan in Taney. Ondertussen zit ik op 340 kilometer. Hoe ik er ben gekomen geen idee, maar ik ben er. Blij om eindelijk weer Frank en Robin te zien. Het is ondertussen 5 uur in de ochtend met nog 20 kilometer in het voorruitzicht. Ik zit aan tafel en ik kan mijn ogen niet openhouden. Ik zit als een zombie voor mij uit te staren en ondertussen word ik heel goed verzorgt door allemaal lieve mensen. Die vrijwilligers bij de posten zijn stuk voor stuk toppers. Ze weten ook gek genoeg allemaal van mijn voet. Aan de ene kant wil je door, het is tenslotte nog maar 20 kilometer, maar eigenlijk weet je dat het verstandiger is om gewoon nog even je rust te pakken. Dus dat doe ik dan maar. Gedurende de powernap heb ik de hele tijd het idee dat Robin en Frank licht in mijn ogen schijnen, maar zij zaten ondertussen gewoon beneden. Wel hebben ze mij 1 keer geprobeerd wakker te maken, maar toen was ik nog zo ver van de wereld en hebben ze mij nog even laten liggen. Uiteindelijk werd ik weer zelf wakker na ongeveer 2,5 uur. Mentaal scherp, maar wel met pijn, trekken we met elkaar mijn schoenen weer aan, eet ik nog even een broodje jam, brownie en wat snacks en vervolg ik weer mijn weg. Ik heb het ook wel met Robin en Frank te doen, want doordat ik nog even wil slapen, hebben zij juist de hele nacht niet geslapen. Jullie zijn toppers!
Eindelijk!
Het moment waar ik lang over heb gefantaseerd. Het klimmen van de laatste col. Met de geur van het meer en Rammstein in mijn oren klim ik omhoog. Eigenlijk vind ik dit stuk van het avontuur het moeilijkste om onder woorden te brengen, want dat gevoel wat ik toen had, ik weet het niet, het is onbeschrijfelijk. Niets hield mij meer tegen om die finish te halen.
Onderweg zie ik zelfs nog lopers in de berm liggen om even te slapen. Dit doet mij juist alleen maar harder lopen. Bij de afdaling werp ik een blik op mijn horloge en zie ik tempo’s van 5:05 /km. Iets wat mijn trainer Jeroen al vertelde, maar ik op voorhand niet geloofde. Want wees nou eerlijk, na 350 kilometer, zulke tempo’s kunnen rennen?
Ik kom aan bij de laatste post en ik zie mijn crew verbaasd kijken. Hoe dan? Jij bent echt een kat met 9 levens, verteld Frank mij. Dat is precies die golvende beweging wat ik altijd zeg. Iedere kilometer is anders. Dat maakt het ultralopen zo mooi.
Na 119:35:38 uur (ondertussen is het vrijdag 2 september eind van de ochtend) kom ik als 28ste over de finish in Le Bouveret. Maarja, hoe voel je je als je al 5 dagen lang aan het rennen bent en dan eindelijk klaar bent en over de finish komt.. Leeg is het antwoord. Ik voel eigenlijk even helemaal niets.. Niet blij, niet verdrietig, niet euforisch, Wellicht komt het omdat dit waanzinnige avontuur waar ik zo lang naar toe heb gewerkt ineens voorbij is..
Heb ik mijn grens al bereikt ja of nee?
Terugkomend op de vraag heb ik mijn grens bereikt van mijn mentale en fysieke belastbaarheid? Ik ben bang van niet, ik denk dat ik deze grens nooit zal bereiken omdat we door ervaring onszelf blijven door ontwikkelen en dus sterker worden.
Het doorontwikkelen zal ik blijven doen, want een ding weet ik zeker dit smaakt naar meer… In mijn hoofd ben ik al bezig met de volgende avonturen. Een reeks van 200K + wedstrijden of een keer mee doen met een back yard run? Iemand nog suggesties?
En gaat het er nu echt om hoe ver je wel of niet komt? Nee het gaat om het avontuur. Een avontuur wat je samen met je crew aangaat. Waarvoor ik ze heel dankbaar ben dat ze altijd voor mijn klaarstonden. Dus Jeroen, Frank, Robin, Rob, Daniel en Myrthe onwijs bedankt!
De mannen van ‘Aviarena’ Rein en Jeffrey wil ik in het speciaal bedanken. Een aantal maanden geleden hadden de mannen een introductie looptraining gevolgd bij Robin en mij. Zij hoorden onze mooie verhalen over de loopsport en waren zo enthousiast dat ze Robin en mij als persoon wilden gaan sponsoren. En ja wat heb je dan nodig voor een ultra avontuur? Goede kleding is een pre en zeker bij ultra afstanden in de bergen. Het weer kan zo onvoorspelbaar zijn en je wilt zo weinig mogelijk aan kilo’s meenemen. We hebben een complete set kleding van het merk ‘Compressport’ gesponseerd gekregen van de mannen. Daarbij mocht ik afgelopen augustus gebruik maken van hun bedrijfsruimte voor het geven van een presentatie over dit waanzinnige avontuur. Rein en Jeffrey onwijs bedankt!
Ook wil ik jullie bedanken voor het meeleven met mijn avontuur. Alle lieve berichtjes/woorden/filmpjes/foto’s die jullie mij hebben gestuurd. Zo fijn om te weten dat er zoveel mensen achter mij staan en het leuk vinden om te volgen wat ik doe.
En uiteraard, Bodhi en Jess jullie zijn ook toppers!
Stay Tuned!
Owja… Hierbij nog wat data
Het raceplan wat we gemaakt hadden was gebaseerd op 96 uur, waarvan 3:45 uur rust op de grote lifebases. Dit was misschien wat ambitieus, haha. In werkelijkheid is het 119:35 uur geworden en dus 23:35 uur boven het plan. Op het lopen had ik een verloop van 7,5 uur, interessant. Maar rust op de lifebases heb ik flink onderschat, totaal 16 uur. Dit is eten, omkleden, douche, gezellig kletsen en slapen.
De eerste 24 uur ging ik veel te snel, sneller dan het plan. Zie grafiek afwijkingen t.o.v. plan. 253 lopers hadden zich ingeschreven voor de 360KM waarvan er maar 127 zijn gefinisht. Kortom, ik ben waanzinnig trots op deze prestatie en onwijs veel geleerd voor een volgende keer.
Thanks Daniel voor de data.